Ssri Nin Turkiyeye Erazi Iddialari - Wikipedia
SSRİ-nin Türkiyəyə ərazi iddiaları - RSFSR-in 1921-ci ildə Türkiyəyə verdiyi Rusiya imperiyasının ərazilərinin geri qaytarılması ilə bağlı SSRİ-nin Türkiyə Respublikasına qarşı ərazi iddiası.
| SSRİ-nin Türkiyəyə ərazi iddiaları | |
|---|---|
| Soyuq müharibə | |
 1955-cü ildə SSRİ Türkiyə sərhədi və SSRİ-nin iddia etdiyi ərazilər | |
| Tarix | 1945-1953 |
| Yeri | Cənubi Qafqaz |
| Səbəbi | İkinci Dünya müharibəsindən sonra ərazi mübahisələri |
| Nəticəsi | Ərdahan, Rizə, Qars bölgələri Türkiyə sərhədlərində qaldı |
| Ərazi dəyişikliyi | Türkiyə sərhədləri dəyişmədi |
|
|
|
Ərazi iddiaları İosif Stalin hökuməti tərəfindən İkinci Dünya müharibəsinin son aylarında, eyni vaxtda Qara dəniz boğazlarında birgə nəzarət rejiminin tətbiqi və Sovet hərbi dəniz bazasının yaradılması tələbi ilə irəli sürülüb. SSRİ 1878-ci ildən Rusiya imperiyasına məxsus olan, 1921-ci ildə isə Sovet-Türkiyə dostluq və qardaşlıq müqaviləsinə əsasən Türkiyəyə verilən Zaqafqaziya ərazilərini ilhaq etmək və bu torpaqları Gürcüstan SSR ilə Ermənistan SSR arasında bölüşdürmək niyyətində idi.[1] Digər böyük dövlətlərin, ilk növbədə ABŞ-nin müqaviməti ilə üzləşən və soyuq müharibənin[1] qızışması ilə qarşılaşan SSRİ 1953-cü ildə ərazi iddialarından imtina etdiyini elan etdi.
Tarixi
redaktə
Sovet İttifaqı 1936-cı il Montrö boğazlar konvensiyasının şərtləri ilə razı deyildi. SSRİ rəsmilərinin fikrincə bu Konvensiya Türkiyəyə Sovet İttifaqı üçün vacib su yolu olan Bosfor boğazı üzərində tam nəzarət hüququ verir. Bu səbəbdən 19 mart 1945-ci ildə SSRİ 25 dekabr 1925-ci il tarixli Sovet-Türkiyə müqaviləsini[3] denonsasiya etdi. Bundan sonra yeni müqavilənin bağlanması ilə bağlı qeyri-rəsmi məsləhətləşmələr və danışıqlar başladı. May ayında Türkiyə müqavilə layihəsini təklif etdi ki, ona əsasən müharibə baş verərsə, SSRİ ordusu və donanmasının Türkiyə ərazisindən sərbəst keçməsinə zəmanət verilirdi. Lakin bu güzəştdən sonra SSRİ bütün sovet tələbləri tam yerinə yetirilənə qədər Türkiyəni “sıxmaq” həvəsinə düşdü.[4] Türkiyənin Moskvadakı səfiri Səlim Sarper şəxsən SSRİ xarici işlər naziri Vyaçeslav Molotovla görüşdü. İyunun 7-də keçirilən iclasda Xalq Xarici İşlər Komissarı Qara dəniz boğazlarında Sovet-Türkiyə birgə nəzarəti rejimi (Sovet hərbi-dəniz bazasının yerləşdirilməsi ilə) və “düzəliş” kimi yeni sazişin bağlanması üçün belə arzuolunan şərtləri elan etdi.[5] 1921-ci il Moskva Müqaviləsini Molotovun SSRİ-nin ərazi məsələsində "təhqir" etdiyinə görə ədalətsiz adlandırdı. SSRİ və Türkiyənin yeni sərhədi, sovet nöqteyi-nəzərindən, təxminən 1878-ci ildə Rusiya və Osmanlı imperiyalarının sərhədinə uyğun gəlməli idi. “Qanunsuz zəbt edilmiş” ərazilərə keçmiş Qars bölgəsi, Batuminin cənubu, həmçinin keçmiş İrəvan quberniyasının Sürməli qəzası daxil idi.[5]
Rus diplomatı və tarixçisi, 1998-2004-cü illərdə Rusiyanın xarici işlər naziri İqor İvanovun sözlərinə görə, ərazi iddiaları ilk növbədə təzyiq vasitəsi kimi istifadə edilirdi. Belə ki, Sovet hakimiyyətinin əsas məqsədi böyük strateji əhəmiyyətə malik Qara dəniz boğazlarına nəzarəti bərqərar etmək idi.[4]
İddianın başlanması
redaktə1945-ci il 14-20 dekabrda əsas gürcü və Sovet qəzetləri olan Kommunist, Zarya Vostoka, Pravda və İzvestiyada tarixçi akademiklər Simon Canaşia və Niko Berdzenişvili tərəfindən Türkiyəyə qarşı ərazi iddisını əks etdirən məktub dərc edildi.[6] Məktubda deyilirdi:
|
Uğurlu azadlıq müharibəsindən sonra qalib gələn demokratiya indi sülh və firavanlıq uğrunda mübarizəyə hazırlaşır. Azadlıqsevər gürcü xalqı, faşizmə qarşı mübarizədə böyük qurbanlar vermiş insanlar öz layiqli həyatlarını qurmaq istəyirlər. Bu insanlar öz haqlı tələblərini irəli sürmək hüququnu qazanıblar. Türkiyənin bizdən qopardığı qədim torpaqlarla bağlı dünya ictimaiyyətinə müraciət edirik. Bu, bizə qarşı ərazi təcavüzü olmaqla yanaşı, həm də xalqımızın kimliyinə qarşı cinayətdir. Milli kimliyimizi məhdudlaşdıran cinayət. Burada söhbət xalqımızın minilliklər boyu apardığı mübarizənin səbəbi olan torpaq haqqındadır. Bu müraciət bir tələblə bitir: gürcü xalqı öz vətənlərini geri almalıdır. Heç vaxt tərk etmədikləri və tərk edə bilməyəcəkləri torpaqları. | 
|
Məktubun son bölməsi Lazistan və ya Çanetiyaya həsr olunub. Bu ərazinin sərhədləri Batumi bölgəsinin sərhədlərindən başlayır və daha da qərbdə Qara dəniz sahili boyunca Terme şəhəri yaxınlığında Termedon çayına qədər uzanır. Bu ərazi təxminən 20.000 km2-dir. Ümumilikdə Rizə, Trabzon, Fıçı və Fənər burnunu əhatə edir. Qeyd edək ki, məktubda orta əsrlərdə Bizansla müharibələr və XI-XIII əsrlərdə baş verən hadisələr öz əksini də tapıb. Nəhayət, məktubda deyilirdi ki, “Gürcüstan SSR keçmiş Batumi rayonunun cənub sektoru və keçmiş Artvin, Ərdahan və Olti rayonları ilə yanaşı, Parhal, Tortom və İspir (Cənub-Qərbi Mesxetiya) daxil olmaqla, tarixi vilayətlərinə də iddia edə bilər. Şərqi Canetia (Rizə bölgəsi) və Mərkəzi Canetia (Trabzon bölgəsi).[7]
Ermənistan SSR və Gürcüstan SSR-nin ərazi tələbləri
redaktəErmənilərin də Türkiyə torpaqlarına iddialları var idi. Belə ki, Ermənistan Kommunist Partiyasının lideri Georgi Harutinov 1945-ci il iyulun 7-də İ.Stalinə və Molotova müraciətində Ermənistanın keçmiş Qars vilayətinə və keçmiş İrəvan quberniyasının Sürmali rayonuna iddialarını bildirir. Stalinə oxşar müraciəti bütün ermənilərin yeni seçilmiş katolikosu VI Gevorq da etmişdi. Hesabat əsasında Ermənistan SSR-nin təqdim etdiyi arayışda qeyd olunub ki, buralar qədim zamanlardan erməni torpaqları olub, lakin “sonralar türk əsarətinə düşüblər”. Arayışda söhbətin Türkiyənin Rusiyanın zəifliyindən istifadə edərək zəbt etdiyi erməni torpaqlarından getdiyi vurğulanır. SSRİ Xalq Xarici İşlər Komissarlığı hesab edirdi ki, “Türkiyə” tərəfindən “ələ keçirilən” torpaqların ümumi sahəsi 26 min kvadratmetrdir. km. Bunlardan 20.500 km² və ya indiki Ermənistan SSR ərazisinin 80%-i Sovet rəhbərliyi Ermənistana veriləcəyini vəd etmişdi. (Sovet-Türkiyə münasibətləri haqqında. 18/08/1945 // Rusiya Federasiyasının xarici siyasət arxivi, fond 06, siyahı 7, qovluq 47, sənəd.762, səh.13-15).
Məsələnin bu cür qoyulması Gürcüstan rəhbərliyini ciddi şəkildə narahat etməyə başladı. Gürcüstan SSR keçmiş Batumi vilayətinin Batumi qəzasının cənub hissəsini və Artvin rayonunu, həmçinin keçmiş Qars bölgəsinin Ərdahan və Oltu rayonlarını özünə birləşdirmək istədiyini bildirdi. Gürcüstan KP (b) MK-nın birinci katibi Kandid Çarkviani respublika rəhbərliyi ilə bu məsələni müzakirə etdi və elmi müəssisələrə tapşırıldı ki, tarixi, etnoqrafik və coğrafi xarakterli, mütləq “şəhadətnamələr hazırlasınlar. Batumi mahalının cənub hissəsinin, Artvin, Ərdəqan və Oltu rayonlarının gürcü xalqına mənsub olduğu” barədə sənədi ona təqdim etsinlər. Gürcüstanın Xalq Xarici İşlər Komissarı K.Çarkviani ilə bu məsələni müzakirə edən Q.Kiknadze əvvəlcə Lavrenti Beriyaya məktub ünvanladı. Sonra 1945-ci il sentyabrın ilk günlərində özü Moskvaya getdi. O, L.Beriyaya şikayət etdi ki, SSRİ Xalq Xarici İşlər Komissarlığının arayışında Ərdahan və Oltu rayonları Ermənistanın tərkibinə daxil edilməli idi. Q.Kiknadze təkid edirdi ki, 12760 kv.km kvadratmetrə bərabər ərazi Gürcüstan SSR-ə daxil edilməlidir. Qalan 13190 kv.km. Ermənistan SSR-yə verilməlidir (Q.Kiknadze - L.Beriya. 09/04/1945 // Gürcüstan Prezidentinin Arxivi (bundan sonra - GPA), fond 14, siyahı 19, sənəd 209, səhifə 51). 1949-cu ildə gürcü yazıçısı İlya Mosaşvili Türkiyənin zəbt etdiyi ərazilərdə yaşayan gürcülərin azadlıq mübarizəsindən bəhs edən “Batmış daşlar” pyesini yazdı. Bu tamaşaya görə o, 1951-ci ildə ikinci dərəcəli "Stalin" mükafatına layiq görüldü. Həmçinin tamaşada baş rolu ifa edən aktyor Akaki Xorava da Stalin mükafatı aldı.
Beləliklə, Gürcüstan və Ermənistan SSR hakimiyyətləri arasında bu ərazilərin bu respublikalar arasında necə bölüşdürülməsinin təklif olunması ilə bağlı yekdil fikir yox idi. Xüsusilə, yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, keçmiş Ərdahan və Oltu rayonları mübahisə obyektinə çevrilmişdi.
Ərazi tələbi planı
redaktəTürkiyədən qoparılmalı ərazinin sahəsi ilə bağlı üç Sovet planı var idi:
- Birinci plana 1878-ci ildən 1918-ci ilə qədər Rusiya imperiyasının tərkibində olan keçmiş Rusiya imperiyasının Qars vilayəti, Batum və İrəvan quberniyasının Batum və Sürməli qəzası (İğdır şəhəri və ətrafı), daha sonra Ermənistan Demokratik Respublikasının (1918-1920-ci illər) və 1918-1921-ci illərdə Gürcüstan Demokratik Respublikasının tərkibində olan ərazilər daxil idi.
- İkinci plana Gürcüstan SSR-in Çorox çayı boyunca və Şərqi Lazistana iddiaları daxil idi. Ermənistan SSR Alaşkertə (Qars və Sürməli ilə birgə Şərqi Bəyazid şəhərinə[8]) iddia edirdi.
- Üçüncü plana Türkiyənin Qara dəniz bölgəsinin böyük hissəsi (Trabzon, Gümüşxanə və Giresun rayonları Terme çayı boyunca və Anadolunun əksər şərq hissəsi (Ərzurum, Van, Muş, Bitlis) daxil idi.
İkinci Dünya müharibəsindən sonra üç il ərzində (1946-1948) Suriya, Livan, Yunanıstan, Bolqarıstan, Rumıniya, Kipr, Fələstin, İraq, Misir və Fransadan Sovet Ermənistanına 150.000-ə yaxın etnik erməni (Qərbi ermənilər və onların törəmələri) köçürülmüşdü. Sovet hökuməti onları Türkiyədən qoparmağa ümid etdiyi ərazilərdə yerləşdirmək istəyirdi.
Soyuq müharibənin başlanması və ABŞ-nin mövqeyi
redaktə1945-ci ilin dekabrında SSRİ-nin Türkiyəyə qarşı əvvəllər yalnız qapalı danışıqlarda irəli sürülən iddiaları dolayısı ilə sovet mətbuatında səslənməyə başlandı.[9] 1946-cı il avqustun 7-də SSRİ Türkiyəyə nota ilə müraciət etdi və orada Qara dəniz boğazları ilə bağlı beş tələb irəli sürdü. Tələblərdə Sovet tərəfi bağlı dəbizə və boğazlara Qara dəniz ölkələrinin birlikdə nəzarəti təklif edilirdi.[10] Bununla paralel olaraq Türkiyə sərhədləri boyu hərbi hazırlıqlar başladı.[4] Qeyd edək ki, nota Qərb müttəfiqlərinin tam dəstəyi ilə Türkiyə hökuməti tərəfindən rədd edildi.
SSRİ-nin iddiaları Soyuq müharibənin başlanğıcı sayılan Uinston Çörçillin Fulton çıxışında da əksini tapıb:
|
|
Türkiyə və İran onlara qarşı irəli sürülən iddialardan, onların məruz qaldıqları təzyiqlərdən dərin narahatlıq və narahatlıq keçirirlər. Moskva hökuməti... |
|
Strateji baxımdan ABŞ Türkiyəni müdafiə etdiyindən, o Qars yaylasının Sovet İttifaqına ilhaqına qarşı çıxdı. İdeoloji baxımdan Amerika hökumətindəki bəzi şəxslər SSRİ-nin ərazi iddialarını ekspansionist hesab edirdi. Onlara görə bu Çexoslovakiyada Sudet almanlarına qarşı nasist irredentizmini xatırladırdı. 1934-cü ildən Dövlət Departamenti belə qərara gəlmişdi ki, prezident Vilsonun dövründən (1913-1921) Ermənistana verilən dəstək onun müstəqilliyini itirdikdən sonra əhəmiyyətini itirib.[1]
Amerikalı tarixçi Eduard Markın fikrincə, məhz 1946-cı ilin avqustunda Türkiyə ətrafında yaranmış böhran və SSRİ-nin hərbi hazırlıqları Amerika komandanlığını SSRİ-yə qarşı ilk ciddi nüvə müharibəsi planını hazırlamağa vadar etdi. Belə ki, 1946-cı ilin avqustunda ABŞ Kremlin münaqişənin daha da genişlənməsindən əl çəkməsi üçün nüvə müharibəsi planını hazırladı. "Yaxşı ki, vaxtında geri çəkildik" - deyə Molotov sonralar xatırlayırdı.[4]
Trumen doktrinası çərçivəsində ABŞ Türkiyəyə (Yunanıstanla birlikdə) maliyyə və hərbi yardım göstərdi. 1952-ci ilin fevralında Türkiyə NATO-ya üzv oldu ki, bu da bu vəziyyətlə bağlı idi.[3][11]
Ümumiyyətlə, SSRİ İranla müharibədən sonrakı münasibətlərdə olduğu kimi, məqsədinə çata bilmədi.[1] Daha doğrusu, SSRİ bunun əksinə nail oldu: Amerikanın mövqelərini gücləndirdi, İngiltərə-Amerika koalisiyasını gücləndirdi, SSRİ-nin yalnız güclə dayandırıla bilən ekspansionist dövlət imicini təsdiqlədi. Türkiyə isə ərazilərinin bir hissəsini itirmək qorxusundan, birdəfəlik Qərb düşərgəsinə daxil oldu.[4]
İddialardan imtina
redaktəİosif Stalinin ölümündən az sonra, 1953-cü il mayın 30-da SSRİ Xarici İşlər Nazirliyi xüsusi notada Türkiyəyə ərazi və Boğazlara iddialarından imtina etdi. Notada deyilirdi:
|
|
"Ermənistan və Gürcüstan SSR hökumətləri Türkiyəyə qarşı ərazi iddialarından imtina etməyi qərara aldılar” və “Sovet hökuməti SSRİ-nin boğazlardan təhlükəsizliyini həm SSRİ, həm də Türkiyə üçün eyni dərəcədə məqbul şərtlərlə təmin etməyi mümkün hesab edir. Beləliklə, Sovet hökuməti Sovet İttifaqının Türkiyəyə qarşı heç bir ərazi iddiasının olmadığını bəyan edir".[12] |
|
Türkiyə Prezidenti Süleyman Dəmirəl açıq bəyanatlarından birində Türkiyənin NATO-ya daxil olmasını və onun ərazisində 1953-cü ildə Sovet İttifaqının öz iddialarından əl çəkməsindən sonra baş vermiş Amerika bazalarının yaradılmasını məhz SSRİ-nin ərazi iddiaları ilə əsaslandırmışdı.[9]
Sovet lideri Nikita Xruşşov Sov.İKP MK-nın 1957-ci il iyun Plenumunda çıxış edərkən Stalinin Türkiyəyə qarşı apardığı diplomatiyaya emosional qiymət vermişdi:
|
|
Almanları darmadağın etdik. Başımız o dəqiqə fırlandı. Türklər, yoldaşlar, dostdur. Yox, gəlin nota verək, dərhal Çanaqqalanı verəcəklər. Belə axmaqlar yoxdur. Çanaqqala Türkiyə deyil, orada bir neçə dövlətin marağı qorunur. Yox, oturub xüsusi nota yazıblar ki, biz dostluq müqaviləsinə xitam veririk və bununla türklərin üzünə tüpürdülər... Bu axmaqlıqdır. Bununla belə, biz dost Türkiyəni itirdik və indi cənubumuzda Amerika bazaları var ki, onlar da bizim cənubum ərazilərimizi atəş altında saxlayır...[13] |
|
Ədəbiyyat
redaktə- Раздел Азиатской Турции по секретным документам б. Министерства иностранных дел. М.: НКИД. под ред. Е. А. Адамова. 1924.. Так же доступна для скачивания на сайте НЭБ.
- Безобразов П.В. Раздел Турции. Петроград: Тип. В. Ф. Киршбаума. 1917.. Так же доступна для скачивания на сайте НЭБ
- Первая советская конституция (конституция РСФСР 1918 года). О "Турецкой Армении" (Обращение Народного Комиссара по делам национальностей). Декрет о "Турецкой Армении". М.: Юридическое изд-во НКЮ СССР. под ред. А. Я. Вышинского. 1938. 340–345.
İstinadlar
redaktə- ↑ 1 2 3 4 Suny, Ronald Grigor. Looking Toward Ararat: Armenia in Modern History. Indiana University Press. 1993. 169, 175–176.
- ↑ Jamil Hasanli, "Stalin and the Turkish Crisis of the Cold War, 1945–1953" // The Harvard Cold War Studies Book Series, Lexington Books, 2011, p. 188.
- ↑ 1 2 "Мошкин С. В., доктор политических наук. «Рука Москвы» в истории вступления Турции в НАТО". 2012-06-05 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2011-08-01.
- ↑ 1 2 3 4 5 И. С. Иванов Очерки истории Министерства иностранных дел России. 1802—2002: В 3 т. Т. 2. М., ОЛМА, 2002
- ↑ 1 2 Roberts, Geoffrey. Molotov: Stalin's Cold Warrior. Potomac Books. 2011. 107–108.
- ↑ "Рецензия на сборник «ТЕМА МОЕЙ ДИССЕРТАЦИИ НЕ ЯВЛЯЕТСЯ СЛУЧАЙНОЙ»". 2024-04-22 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2022-12-08.
- ↑ Jamil Hasanli. Stalin and the Turkish crisis of the Cold War, 1945-1953. Lexington Books. Lanham. 2011
- ↑ Рецензия на сборник «Армения и советско-турецкие отношения» Arxiv surəti 18 mart 2014 tarixindən Wayback Machine saytında Arxivləşdirilib 2014-03-18 at the Wayback Machine
- ↑ 1 2 Говоров Ю. Л. История стран Азии и Африки в новейшее время. Основы лекционного курса. Arxivləşdirilib 2010-03-05 at the Wayback Machine — ru:Кемерово: Кузбассвузиздат, 1997. — ISBN 5-202-00217-3
- ↑ Гасратян М. А., Корниенко Р. П., Моисеев П. П. и др. СССР и Турция. 1917—1979. — М.: Наука, 1981. — С. 191.
- ↑ Ro'i, Yaacov. From Encroachment to Involvement: A Documentary Study of Soviet Policy in the Middle East, 1945-1973. Transaction Publisher. 1974. 106–107.
- ↑ "Заявление советского правительства правительству Турции от 30 мая 1953 года" (PDF). 2012-11-10 tarixində arxivləşdirilib (PDF). İstifadə tarixi: 2011-08-01.
- ↑ Гасанлы Д. П. СССР — Турция: полигон «холодной войны». Баку: Изд-во «Адилоглы», 2005. 554 с., с. 509
